Wedi bod allan nos Wener am y tro olaf am dair wythnos bu bron i mi grio i mi fethu Dafydd Iwan yn Shorepebbles nos Sadwrn, a Sylvia yn rhoi ei CD Dafydd Iwan ar yn ffwl blast. Ffodus ydi na fentrais allan hefyd oherwydd mi wn y byddwn wedi gofyn am gân a dechrau canu efo’r CD ac edrych yn rêl nob. Wrth gwrs, a minnau wedi hen arfer o wneud nob llwyr o’m hun yn fy meddwod mae’r cywilydd bore wedyn yn deimlad sydd wedi’i ddileu’n llwyr o’m system erbyn hyn. Pa diben edifar? Waeth bynnag, er nad ydi DI fy hoff unigolyn yn wleidyddol, ym maes canu ‘does gwell.
Wedi bod yng nghynhadledd y Blaid ydoedd, yn ôl y sôn. Mi gedwais olwg barcud ar hon am ran helaeth o ddydd Sadwrn, rhaid i mi gyfaddef. Rhaid i mi hefyd gyfaddef mai ples, ar y cyfan, roeddwn o’r hyn a glywais. Mentraf ddweud bod yr holl sôn ac ymrwymiad at annibynniaeth wedi codi fy ysbryd gwleidyddol i raddau helaeth. Dydi hynny ddim cweit yn golygu bod Plaid am gael fy mhleidlais yn ystod yr etholiadau lleol (yng Nghaerdydd y byddaf yn pleidleisio’r tro hwn, dw i wedi penderfynu – wedi’r cyfan, er bod fy nghalon yng Ngwynedd, yng Nghaerdydd dwi’n talu fy nhreth gyngor ac yn gosod fy miniau allan ar ddydd Iau), ond mae unrhyw hwb i’r achos annibynniaeth yn anochel codi fy hwyliau. A pham lai?
Un peth diddorol oedd gweld rhyw symudiad pendant tuag at genedlaetholdeb yn seiliedig ar ddinasyddiaeth yn hytrach na chenedlaetholdeb ddiwylliannol. Mae fy nheimladau am hyn yn gymysg. Ar y naill law dw i’n cydnabod yn llwyr bod hwn yn gam hanfodol sy’n rhaid i Blaid Cymru, a chenedlaetholdeb yn gyffredinol, ei gymryd. Ar y llaw arall, er cymaint fy mod yn ceisio cymryd y cam hwnnw fy hun, cenedlaetholwr diwylliannol ydw i yn y bôn: cenedlaetholwr emosiynol sy’n cael ei swyngyfareddu gan yr egwyddor yn hytrach na’r agwedd ymarferol ar annibynniaeth.
Felly cawn weld dros bwy y byddaf yn bwrw pleidlais, oni sbwyliaf fy mhapur pleidleisio. Dal braidd yn gytud na chefais ambell i Cerddwn Ymlaen nos Sadwrn ‘fyd
Nessun commento:
Posta un commento